Er werd PCOS geconstateerd en dit deed ik met m’n lifestyle

Een aantal jaar geleden besloot ik de pil vaarwel te zeggen.

Een aantal jaar geleden besloot ik de pil vaarwel te zeggen. De pil en ik waren geen vrienden. Nooit geweest. Ik kwam acht kilo aan, had alleen maar trek in zoet en vet. Dat helpt natuurlijk ook niet echt mee aan een goed humeur, dus ja, je kunt zeggen dat ik niet de leukste én knapste versie van mezelf was. Ah, daar was ‘De Spiraal’. Een uitkomst. Dacht ik…

Maar nee, uiteraard heeft de spiraal ook hormonen. Althans, als we het over Mirena-variant hebben. Ook bleek ik geen match te hebben met Mirena. Nee, Mirena en ik hadden een andere relatie dan de pil en ik, maar om nou te zeggen dat het beter was: nee. Oké, ik kwam niet aan, ik voelde me in principe prima, maar of het echt een goed idee is om constant het idee te hebben dat je ongesteld bent, dat lijkt me niet. Een check-up bij het ziekenhuis dan maar. Om te kijken of Mirena wel op haar gemak zat, down there. “Ja hoor! Niets aan de hand!”, zei de arts. “Het enige wat we wel zien is dat je cystes op je eierstokken hebt, ofwel vochtblaasjes. In de volksmond een teken van PCOS.” Ze zei het nog net niet met een glimlach. Ik moest er bijna trots op zijn, dacht ik. “Het kan dus zijn dat je een onregelmatige eisprong hebt waardoor een kans op een zwangerschap verkleint. Mocht je ooit kinderen willen, dan kunnen we met hormonen aan de slag.” Ik kon het woord ‘hormonen’ niet meer horen. En ‘zwanger worden’? Ik was er nog niet echt mee bezig. Dit is precies waarom ik een hekel heb gekregen aan hormoonhoudende anticonceptie. Please, laat er snel iets komen voor mannen. Maar goed, PCOS dus…

Ik wist dat m’n hormonen niet aan balans waren. Door jaren de pil te hebben geslikt en nu dan die verschrikkelijke Mirena-spiraal. In je studententijd leef je natuurlijk ook niet supergezond, dus dat heeft ook niet meegeholpen. Er moest wat gebeuren en ik zocht op wat – in mijn geval de versie van – PCOS was. “Het is geen ziekte waar je voor altijd aan vast zit. Het is een verzamelnaam voor verschillende symptomen die te maken hebben met de vrouwelijke hormoonbalans en vruchtbaarheid. Klachten die bij PCOS voorkomen kunnen ook weer herstellen door middel van de juiste aanpassingen in voeding en lifestyle. Dit komt omdat PCOS-klachten voor het grootste gedeelte veroorzaakt worden door een verstoring in het suikermetabolisme. Deze verstoring wordt ook wel insuline resistentie genoemd. Gevolg van de blootstelling aan hormoonverstorende stoffen die een negatieve invloed hebben op de insuline huishouding.” Top! Mirena eruit en een nieuwe lifestyle aannemen, dacht ik.

Nou die nieuwe lifestyle kwam er. Ik ging voor bio. Voor gezond en voor beweging. Ik las me in, volgde cursussen en – een kleine lifestyle verandering – ik werd zwanger. Niet direct, maar ik werd zwanger. De echoscopist vouwde z’n handen inéén – een bid-gebaar – en deed een schietgebedje. “Het is een wonder dat jij zomaar zwanger bent geworden als ik je eierstokken bekijk.” Dit was denk ik het mooiste compliment dat ik ooit gekregen heb. Vrouwelijker kon het niet. Een beetje hetzelfde als wanneer je bij de waxbar ligt en degene die je harst een opmerking maakt over down under. Ik wil – én kan, immers ieder vrouwenlichaam is anders – niet zeggen dat dit een gevolg is geweest van een andere lifestyle, maar ik voelde me goed.

De afgelopen tijd is er alleen een kleine kink in de kabel gekomen. Door een eigen bedrijf op te zetten, nog meer te gaan werken en minder zekerheid te vergaren (ondernemen is één grote 'spannende' reis naar een onbekende bestemming, zoals laatst tegen me werd gezegd) is er stress. Een hoop stress. En een hoop zitvlees. Die gezonde lifestyle van een paar maanden terug is veranderd in een hoop chocolade, boterhammen (jup, want 'makkelijk') en toch ietwat te veel wijn (events, je kent het wel). En die menstruatie? Die is weer compleet in de war.

Toen ik me net liet meten bij Martijn van LivePT, kwamen we erachter dat m'n insuline-level is gestegen. Daarbij was ik 2 kilo aangekomen. Mijn doel is om voor juni een weer gezonde en gelukkige versie van mezelf neer te zetten, waarbij alles werkt zoals het moet werken. Zowel geestelijk als lichamelijk. En dat moet ik toch écht zelf doen. Met hulp van professionals, want soms heb je leidraad nodig in je leven. Ik beloof plechtig - oh God, nu moet ik wel - dat ik doe wat Chris en Martijn zeggen en dat ik met een goede dosis verstand deze lifestyle challenge opnieuw aanga. En nog belangrijker: dat ik 'm volhoud.

PS: Uiteraard zijn er ook hele andere vruchtbaarheidsproblemen en andere – ernstigere vormen – van PCOS, waardoor zwanger worden een heel andere betekenis krijgt. Nogmaals, ik ben geen arts, ik heb alleen naar m’n lichaam geluisterd. Immers, je weet én voelt zelf het beste hoe jouw lichaam in elkaar steekt.